“Ελλάδα κράτα γερά”! Ελληνίδα της Ιταλίας, Διδάκτορας Τοξικολογίας στέλνει μήνυμα ελπίδας στην Πατρίδα

«Ζούμε εδώ στη Βόρεια Ιταλία μα η σκέψη και η καρδιά μας είναι εκεί, στην Ελλάδα μας…»

Γράφει η Διδάκτωρ Τοξικολογίας Μαρίνα Γούμενου

Πάρμα, 26/3/2020Βόρεια Ιταλία. Εμείς ζούμε εδώ. Στα όμορφα στενάκια του Μπέργκαμο, αναμεσά στα κανάλια της Βενετίας, γύρω από την Ντουόμο του Μιλάνο και της πιάτσα Γκαριμπάλντι της Πάρμας. Χωρίς ποτέ να ξεχάσουμε την πατρίδα μας, ο καθένας μας για ξεχωριστούς λόγους, έστησε εδώ τη ζωή του. Ήταν μόλις πριν ένα μήνα, στις 22 του Φλεβάρη, που για πρώτη φόρα νιώσαμε πως κάτι δεν πάει καλά. Στην αρχή σαρκάσαμε την «υστερία» και την «υπερβολή». Αμέσως είδαμε τα σχολεία να κλείνουν. Κάποιοι από εμάς, μαζί με του φίλους Ιταλούς, γεμίσαμε τα καρότσια μας στα σούπερ μάρκετ για να ήμαστε «σίγουροι». Αν και ακόμα σκεπτικοί, αρχίσαμε να ψάχνουμε μάσκες και αντισηπτικά αλλά είχαν ήδη τελειώσει. Ακόμα κυκλοφορούσαμε. Κάποιοι είχαν και λίγο πυρετό ενώ η αίσθηση της γεύσης είχε εξαφανιστεί. Μα χωρίς το κλασικό συνάχι της γρίπης δεν πήγε καν το μυαλό μας…

Μέρα με τη μέρα αρχίσαμε να λαμβάνουμε τα μηνύματα για φίλους και γνωστούς. Είχαν κολλήσει στα ίδια στέκια που πήγαμε μαζί! Εκεί που χορεύαμε, στις ιταλικές καφετερίες, στις φιέστες για τα γενέθλια κάποιου φίλου. Αρχίσαμε τις καραντίνες… τα κινητά μας πήραν φωτιά! «Ποιος, που, πότε, γιατί;;;». Οι μέρες πέρναγαν με νέα μέτρα, νέες ειδήσεις και νέα μηνύματα… για φίλους και γνωστούς που δεν είναι πια κοντά μας… Βγήκαμε στα μπαλκόνια και τα παράθυρα να τραγουδήσουμε και εμείς το εθνικό ύμνο της Ιταλίας και να χειροκροτήσουμε όλους όσους παλεύουν για εμάς στα νοσοκομεία. Δρόμοι έρημοι!

Γίναμε όλοι ειδικοί στην απολύμανση και το «πάω σούπερ μάρκετ» έγινε πλέον ειδική αποστολή. Και ξέρουμε πως φέτος δε θα ακούσουμε το «Χριστός Ανέστη» στο χωριό, ούτε και θα γευτούμε αρνάκι με την οικογένειά μας. Δεν πειράζει όμως. Είναι το ελάχιστο όταν ζεις σε μία πόλη που ο μόνος ήχος που ακούς πλέον είναι αυτός των ασθενοφόρων. Όταν ξέρεις πια καλά πως η δική σου βόλτα ή η επιθυμία σου να επιστρέψεις ίσως στοιχίσει τη ζωή άλλων. Όταν εδώ δεν υπάρχουν πλέον «θέσεις» ούτε για εκείνους που φεύγουν…Ξέρεις πως εσύ είσαι από τους τυχερούς. Μένεις απλά να κοιτάς κάθε μέρα τις καμπύλες περιμένοντας το πολυπόθητο «πλατό»… μα ακόμα δεν φαίνεται… Η άνοιξη ήρθε αλλά δεν είμαστε εκεί να την προϋπαντήσουμε. Μέσα μας είναι χειμώνας. Χειμώνας βαρύς και άγριος…

Ένα μήνα μετά και δεν φοβόμαστε πια για εμάς. Εμείς μάθαμε και δεν μας βγάζεις εύκολα από το σπίτι! Τώρα, περισσότερο από ποτέ, τα μάτια, τα αυτιά και η καρδιά μας είναι στην πατρίδα μας. Στην Ελλάδα μας! Γράφουμε και μιλάμε συνέχεια σε γνωστούς και φίλους στην πατρίδα για αυτό που ζούμε, για τα λάθη, για την επιτακτική ανάγκη να πιστέψουν πως αυτό που συμβαίνει δεν είναι ταινία αλλά αληθινό. Χαιρόμαστε για κάθε καλό νέο και τρέμουμε σε κάθε λάθος βήμα που μοιάζει ίδιο με το εκείνο που έκανε εμάς να ζούμε ένα δράμα χωρίς τέλος.

Μα μέσα σε όλο αυτό τον όλεθρο που ζούμε εδώ, ένα χαμόγελο έρχεται να φωτίσει τα πρόσωπα και την ψυχή μας! Ένα χαμόγελο για την Ελλάδα μας που αυτή της στιγμή μας κάνει περήφανους! Την Ελλάδα μας που καταφέρνει να κρατάει γερά, περισσότερο από πολλούς άλλους πιο «μεγάλους» και «δυνατούς»! Για τον κόσμο της, που προσπαθεί κόντρα σε κάθε δυσκολία. Κάποιες φορές με γκρίνια και θυμό αλλά στο τέλος πάντα με δημιουργικότητα και αγάπη για τους άλλους, τους πιο αδύναμους και εκείνους που έχουν ανάγκη. Μια Ελλάδα ενωμένη! Μια Ελλάδα παράδειγμα! Μια Ελλάδα που με τη συνέχιση της κοινής προσπάθειας όλων των Ελλήνων, σύντομα θα καλωσορίσει την άνοιξη και το καλοκαίρι! Και θα το φέρει και στη δική μας καρδιά ακόμα και αν θα είμαστε ακόμα μακριά.Ελλάδα κράτα γερά! Γίνε και πάλι παράδειγμα για όλο τον κόσμο! Η δύναμη του κόσμου σου θα ανοίξει τις πόρτες των σπιτιών σύντομα και όλη η οικογένεια θα βρεθεί μαζί ξανά. Μαζί με τον παππού και τη γιαγιά που δεν ξεχάσαμε και δεν αρνηθήκαμε! 

artandartmagazine.gr