Γιατροί του "Γ. Παπανικολάου" καταθέτουν την εμπειρία τους από το ΤΕΠ με αφορμή την Ημέρα Επείγουσας Ιατρικής
Δίχτυ ασφαλείας για περιπτώσεις υγείας σε κάθε οργανωμένη κοινωνία θεωρείται η επείγουσα ιατρική, μια ειδικότητα η οποία καλύπτει ένα ευρύ φάσμα που αφορά στην πρόληψη, τη διάγνωση και τη διαχείριση των έκτακτων και επειγόντων εκφράσεων των ασθενειών και του τραύματος.
Με αφορμή τη σημερινή Ημέρα Επείγουσας Ιατρικής γιατροί που εργάζονται στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ) του Γ.Ν. «Γ.Παπανικολάου» μεταφέρουν τις εμπειρίες τους από μια ιδιαίτερη περίοδο όπου χρειάστηκε να σχεδιαστεί εκ νέου η διαχείριση και η αντιμετώπιση των περιστατικών κάτω από διαφορετικές συνθήκες λόγω της πανδημίας του κορονοϊού SARS-CoV-2.
Ο γενικός οικογενειακός ιατρός, επιμελητής Β’ - ιατρός ΤΕΠ Κωνσταντίνος Κολόκας αναφέρει ότι κατά την εφαρμογή του σχεδίου του Νοσοκομείου για την αντιμετώπιση της πανδημίας Covid-19, από τις 22 Φεβρουαρίου ξεκίνησε στο ΤΕΠ, σε ημέρα γενικής εφημερίας, η εξέταση ασθενών που θεωρούνταν ύποπτα κρούσματα σε ξεχωριστό χώρο και από τις 10 Μαρτίου σε διαφορετικό κτίριο όπου λειτούργησε μέχρι πριν λίγες μέρες το ΤΕΠ Πανδημίας.
«Δηλαδή στο Νοσοκομείο λειτουργούσαν δύο ΤΕΠ παράλληλα για να γίνει σωστή διαχείριση στην προσέλευση ασθενών που είχαν ενδείξεις ότι μπορεί να είναι θετικοί έτσι ώστε να μειωθεί η πιθανότητα της ενδονοσοκομειακής διασποράς. Εκεί εργαζόμουν όλο αυτό το διάστημα. Αρχικά η κατάσταση για εμένα ήταν πρωτόγνωρη καθώς αποτελούσε την πρώτη πανδημία που κλήθηκα στη καριέρα μου να αντιμετωπίσω. Θυμάμαι ότι όταν εξέτασα το πρώτο επιβεβαιωμένο περιστατικό Covid-19 με κυρίευσε ο φόβος στο να μην κάνω κάποιο λάθος και εκτεθώ στον ιό κατά τη διάρκεια της εξέτασης. Άμεσα όμως συνειδητοποίησα ότι ο φόβος ποτέ δεν οδηγεί στη σωστή κατεύθυνση και εκτέλεσα το καθήκον μου άρτια και με θάρρος. Προφανώς και όταν αντιμετωπίζεις τέτοιες καταστάσεις πανδημίας τα προβλήματα που καλείσαι να λύσεις είναι πολλαπλά . Νομίζω όμως ότι ως νοσοκομείο αλλά και κυρίως ως χώρα καταφέραμε να βγούμε «νικητές» και να ατενίζουμε το μέλλον αισιόδοξα» σημειώνει ο κ Κολόκας.
Παράλληλα αναφέρει ότι η επείγουσα ιατρική αποτελεί μια ειδικότητα με πολλές εναλλαγές συναισθημάτων. «Υπάρχουν φορές που η ψυχολογία μας κατακρημνίζεται ‘’χάνοντας’’ έναν ασθενή και μέσα σε λίγα λεπτά τα χαμόγελα επιστρέφουν γιατί απλά σώσαμε μια άλλη ζωή. Δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω μια από τις πρώτες μου εφημερίες στο ΤΕΠ. Μέσα σε λίγες ώρες από την απόλυτη ηρεμία ήρθε η απόλυτη καταστροφή. Αναφέρομαι στη φυσική καταστροφή της Χαλκιδικής τον Ιούλιο του 2019. Τα ασθενοφόρα έφταναν το ένα μετά το άλλο. Οι πληροφορίες συγκεχυμένες. Αναφορά για πολλούς τραυματίες. Εντός ολίγων λεπτών η ομάδα των ιατρών του ΤΕΠ βρισκόταν στο χώρο της αναζωογόνησης και έδινε μάχη με το χρόνο προκείμενου να σώσει τρεις ζωές» προσθέτει.
Η διευθύντρια στο ΤEΠ του «Παπανικολάου» από το 2009, γενική/ οικογενειακή ιατρός Ελένη Πεϊτσίδου αναφέρει ότι το ΤΕΠ έχει αντιμετωπίσει στο παρελθόν μαζικές καταστροφές όπως την περσινή θεομηνία της Χαλκιδικής, τον εκτροχιασμό του τρένου στο Άδενδρο, πολύνεκρα τροχαία και επιδημίες όπως η γρίπη των χοίρων με πιο πρόσφατη την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορονοϊού SΑRS-Cov-2. Όπως αναφέρει η κ Πεϊτσίδου το νοσοκομείο από τις 26 Φεβρουαρίου οργάνωσε και λειτούργησε το ΤΕΠ πανδημίας το οποίο είναι ένα δεύτερο μικρό Τμήμα Επειγόντων που εξετάζει έκτοτε όλους τους ασθενείς που είναι εμπύρετοι και πληρούν κριτήρια ύποπτου κρούσματος για τη νόσο Covid-19. Παράλληλα γίνεται και λήψη δείγματος που αποστέλλεται στο ΑΠΘ.
«Ως κλινικός γιατρός έχω μάθει να εξετάζω τον κάθε ασθενή με τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης γιατί δυνητικά μπορεί να πάσχει από οποιοδήποτε μεταδοτικό νόσημα, όπως ηπατίτιδες, φυματίωση. Στην συγκεκριμένη νόσο με προβλημάτισε η μεγάλη μολυσματικότητα του ιού και ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένη θεραπεία και φυσικά εμβόλιο. Δεν φοβήθηκα, αλλά έγινα πολύ πιο προσεχτική ώστε να μην κάνω άθελα μου διασπορά και θέσω σε κίνδυνο τους συνεργάτες μου και τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν να υπάρχει κοινή γλώσσα διαχείρισης με όσους εμπλεκόταν στην διαχείριση, όπως ιατροί άλλων ειδικοτήτων, νοσηλευτικό, παραϊατρικό προσωπικό, διοικητικό, ΕΚΑΒ. Μία παράμετρος ακόμη που έπρεπε να διαχειριστώ σε καθημερινή βάση ήταν ο υπέρμετρος φόβος που είχαν πολλοί εργαζόμενοι του νοσοκομείου ως προς τον νέο ιό και ήταν αυτό που με κούρασε ψυχικά γιατί έπρεπε να τους βοηθήσω να το αντιμετωπίσουν, ώστε να υπάρχει και αρμονικότερη συνεργασία προς όφελος των ασθενών. Με προβλημάτισε επίσης το πόσο εύκολα αλλάζουν οι σχέσεις των ανθρώπων στα δύσκολα. Υπήρξαν παιδιά που έστειλαν το γονιό τους με το ΕΚΑΒ αλλά δεν τον συνόδευαν γιατί φοβόντουσαν μην κολλήσουν τον ιό στο νοσοκομείο» επισημαίνει η κ Πεϊτσίδου.
Παράλληλα τονίζει ότι στα Επείγοντα έζησε τον ανθρώπινο πόνο σε όλες του τις μορφές και τις εντάσεις και κατάλαβε πόσο σημαντικό είναι να καταφέρνει να τον απαλύνει.
«Ο ασθενής στα επείγοντα ξεγυμνώνει στον γιατρό την ψυχή του όχι μόνο το σώμα του, προσδοκώντας την λύτρωσή του. Έμαθα ότι ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα επιδρούν τόσο θετικά όπως και το καλύτερο φάρμακο. Στα επείγοντα δεν υπάρχουν κοινωνικές και οικονομικές τάξεις, φυλές, θρησκεία, χρώμα. Προτεραιότητα έχει ο άνθρωπος με το σοβαρότερο πρόβλημα υγείας. Η ένταση, η αγωνία της σωστής απόφασης, ο χρόνος που πιέζει αφόρητα, ο φόβος του ενδεχόμενου λάθους εναλλάσσονται συνεχώς όταν είσαι γιατρός στα επείγοντα. Κάθε φορά που κλείνει μια 24ωρη εφημερία σκέφτομαι τι έκανα, αν κάτι έπρεπε να γίνει διαφορετικά, τι θα πρέπει να διορθώσω την επόμενη φορά. Η μεγαλύτερη αγωνία μου και ο χειρότερος φόβος μου είναι να μην πάρω λάθος απόφαση για κάποιον ασθενή. Ειδικά όταν πεθαίνει κάποιος στα Επείγοντα ή πρέπει να σταματήσω τις προσπάθειες ανάνηψης γιατί είναι μάταιες ειδικά σε νέα άτομα με κυριεύει μία ανείπωτη θλίψη. Τόσα χρόνια μετά το συναίσθημα αυτό παραμένει αναλλοίωτο. Από την άλλη όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να επανέρχεται στη ζωή χάρη στις προσπάθειες που έχεις καταβάλει, η χαρά που νιώθεις και η ικανοποίηση της προσφοράς σε κυριεύει. Νομίζω ότι αν θα έπρεπε να περιγράψω με μία λέξη το κυρίαρχο συναίσθημα μου στα επείγοντα είναι η χαρμολύπη. Υπήρχαν γεγονότα στα Επείγοντα που έχουν χαραχθεί στην καρδιά μου. Έχω ανακοινώσει πολλούς θανάτους στα Επείγοντα αλλά υπήρξαν κάποιοι που με συγκλόνισαν ως άνθρωπο. Δεν θα ξεχάσω την ημέρα που ανακοίνωσα σε μία μάνα ότι έχασε ταυτόχρονα τα δύο της παιδιά, 19 και 25 χρονών. Ακόμα έχω στα αυτιά μου την κραυγή του πόνου της. Μία ακόμη δύσκολη ανακοίνωση ήταν όταν χρειάστηκε να ανακοινώσω το θάνατο του παιδιού της σε μία άλλη μάνα που ήταν παλιά μου φίλη και συνεργάτης. Ήταν από τις φορές, όπως και η προηγούμενη, που δεν έβγαιναν τα λόγια από μέσα μου, ενώ με δυσκολία κατάπινα τους λυγμούς μου» συνεχίζει η κ. Πεϊτσίδου τονίζοντας ότι τα Επείγοντα της δίδαξαν πόσο πολύτιμη είναι η ανθρώπινη ζωή και η υγεία και την έκαναν να αναθεωρήσει τις αξίες και τις αρχές της και να καταλάβει ότι το σημαντικότερο στην ζωή μας είναι να χαιρόμαστε με απλά πράγματα, να ζούμε την κάθε στιγμή με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, να μην φοβόμαστε το αύριο και να ονειρευόμαστε».
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Ο γενικός οικογενειακός ιατρός, επιμελητής Β’ - ιατρός ΤΕΠ Κωνσταντίνος Κολόκας αναφέρει ότι κατά την εφαρμογή του σχεδίου του Νοσοκομείου για την αντιμετώπιση της πανδημίας Covid-19, από τις 22 Φεβρουαρίου ξεκίνησε στο ΤΕΠ, σε ημέρα γενικής εφημερίας, η εξέταση ασθενών που θεωρούνταν ύποπτα κρούσματα σε ξεχωριστό χώρο και από τις 10 Μαρτίου σε διαφορετικό κτίριο όπου λειτούργησε μέχρι πριν λίγες μέρες το ΤΕΠ Πανδημίας.
«Δηλαδή στο Νοσοκομείο λειτουργούσαν δύο ΤΕΠ παράλληλα για να γίνει σωστή διαχείριση στην προσέλευση ασθενών που είχαν ενδείξεις ότι μπορεί να είναι θετικοί έτσι ώστε να μειωθεί η πιθανότητα της ενδονοσοκομειακής διασποράς. Εκεί εργαζόμουν όλο αυτό το διάστημα. Αρχικά η κατάσταση για εμένα ήταν πρωτόγνωρη καθώς αποτελούσε την πρώτη πανδημία που κλήθηκα στη καριέρα μου να αντιμετωπίσω. Θυμάμαι ότι όταν εξέτασα το πρώτο επιβεβαιωμένο περιστατικό Covid-19 με κυρίευσε ο φόβος στο να μην κάνω κάποιο λάθος και εκτεθώ στον ιό κατά τη διάρκεια της εξέτασης. Άμεσα όμως συνειδητοποίησα ότι ο φόβος ποτέ δεν οδηγεί στη σωστή κατεύθυνση και εκτέλεσα το καθήκον μου άρτια και με θάρρος. Προφανώς και όταν αντιμετωπίζεις τέτοιες καταστάσεις πανδημίας τα προβλήματα που καλείσαι να λύσεις είναι πολλαπλά . Νομίζω όμως ότι ως νοσοκομείο αλλά και κυρίως ως χώρα καταφέραμε να βγούμε «νικητές» και να ατενίζουμε το μέλλον αισιόδοξα» σημειώνει ο κ Κολόκας.
Παράλληλα αναφέρει ότι η επείγουσα ιατρική αποτελεί μια ειδικότητα με πολλές εναλλαγές συναισθημάτων. «Υπάρχουν φορές που η ψυχολογία μας κατακρημνίζεται ‘’χάνοντας’’ έναν ασθενή και μέσα σε λίγα λεπτά τα χαμόγελα επιστρέφουν γιατί απλά σώσαμε μια άλλη ζωή. Δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω μια από τις πρώτες μου εφημερίες στο ΤΕΠ. Μέσα σε λίγες ώρες από την απόλυτη ηρεμία ήρθε η απόλυτη καταστροφή. Αναφέρομαι στη φυσική καταστροφή της Χαλκιδικής τον Ιούλιο του 2019. Τα ασθενοφόρα έφταναν το ένα μετά το άλλο. Οι πληροφορίες συγκεχυμένες. Αναφορά για πολλούς τραυματίες. Εντός ολίγων λεπτών η ομάδα των ιατρών του ΤΕΠ βρισκόταν στο χώρο της αναζωογόνησης και έδινε μάχη με το χρόνο προκείμενου να σώσει τρεις ζωές» προσθέτει.
Η διευθύντρια στο ΤEΠ του «Παπανικολάου» από το 2009, γενική/ οικογενειακή ιατρός Ελένη Πεϊτσίδου αναφέρει ότι το ΤΕΠ έχει αντιμετωπίσει στο παρελθόν μαζικές καταστροφές όπως την περσινή θεομηνία της Χαλκιδικής, τον εκτροχιασμό του τρένου στο Άδενδρο, πολύνεκρα τροχαία και επιδημίες όπως η γρίπη των χοίρων με πιο πρόσφατη την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορονοϊού SΑRS-Cov-2. Όπως αναφέρει η κ Πεϊτσίδου το νοσοκομείο από τις 26 Φεβρουαρίου οργάνωσε και λειτούργησε το ΤΕΠ πανδημίας το οποίο είναι ένα δεύτερο μικρό Τμήμα Επειγόντων που εξετάζει έκτοτε όλους τους ασθενείς που είναι εμπύρετοι και πληρούν κριτήρια ύποπτου κρούσματος για τη νόσο Covid-19. Παράλληλα γίνεται και λήψη δείγματος που αποστέλλεται στο ΑΠΘ.
«Ως κλινικός γιατρός έχω μάθει να εξετάζω τον κάθε ασθενή με τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης γιατί δυνητικά μπορεί να πάσχει από οποιοδήποτε μεταδοτικό νόσημα, όπως ηπατίτιδες, φυματίωση. Στην συγκεκριμένη νόσο με προβλημάτισε η μεγάλη μολυσματικότητα του ιού και ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένη θεραπεία και φυσικά εμβόλιο. Δεν φοβήθηκα, αλλά έγινα πολύ πιο προσεχτική ώστε να μην κάνω άθελα μου διασπορά και θέσω σε κίνδυνο τους συνεργάτες μου και τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν να υπάρχει κοινή γλώσσα διαχείρισης με όσους εμπλεκόταν στην διαχείριση, όπως ιατροί άλλων ειδικοτήτων, νοσηλευτικό, παραϊατρικό προσωπικό, διοικητικό, ΕΚΑΒ. Μία παράμετρος ακόμη που έπρεπε να διαχειριστώ σε καθημερινή βάση ήταν ο υπέρμετρος φόβος που είχαν πολλοί εργαζόμενοι του νοσοκομείου ως προς τον νέο ιό και ήταν αυτό που με κούρασε ψυχικά γιατί έπρεπε να τους βοηθήσω να το αντιμετωπίσουν, ώστε να υπάρχει και αρμονικότερη συνεργασία προς όφελος των ασθενών. Με προβλημάτισε επίσης το πόσο εύκολα αλλάζουν οι σχέσεις των ανθρώπων στα δύσκολα. Υπήρξαν παιδιά που έστειλαν το γονιό τους με το ΕΚΑΒ αλλά δεν τον συνόδευαν γιατί φοβόντουσαν μην κολλήσουν τον ιό στο νοσοκομείο» επισημαίνει η κ Πεϊτσίδου.
Παράλληλα τονίζει ότι στα Επείγοντα έζησε τον ανθρώπινο πόνο σε όλες του τις μορφές και τις εντάσεις και κατάλαβε πόσο σημαντικό είναι να καταφέρνει να τον απαλύνει.
«Ο ασθενής στα επείγοντα ξεγυμνώνει στον γιατρό την ψυχή του όχι μόνο το σώμα του, προσδοκώντας την λύτρωσή του. Έμαθα ότι ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα επιδρούν τόσο θετικά όπως και το καλύτερο φάρμακο. Στα επείγοντα δεν υπάρχουν κοινωνικές και οικονομικές τάξεις, φυλές, θρησκεία, χρώμα. Προτεραιότητα έχει ο άνθρωπος με το σοβαρότερο πρόβλημα υγείας. Η ένταση, η αγωνία της σωστής απόφασης, ο χρόνος που πιέζει αφόρητα, ο φόβος του ενδεχόμενου λάθους εναλλάσσονται συνεχώς όταν είσαι γιατρός στα επείγοντα. Κάθε φορά που κλείνει μια 24ωρη εφημερία σκέφτομαι τι έκανα, αν κάτι έπρεπε να γίνει διαφορετικά, τι θα πρέπει να διορθώσω την επόμενη φορά. Η μεγαλύτερη αγωνία μου και ο χειρότερος φόβος μου είναι να μην πάρω λάθος απόφαση για κάποιον ασθενή. Ειδικά όταν πεθαίνει κάποιος στα Επείγοντα ή πρέπει να σταματήσω τις προσπάθειες ανάνηψης γιατί είναι μάταιες ειδικά σε νέα άτομα με κυριεύει μία ανείπωτη θλίψη. Τόσα χρόνια μετά το συναίσθημα αυτό παραμένει αναλλοίωτο. Από την άλλη όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να επανέρχεται στη ζωή χάρη στις προσπάθειες που έχεις καταβάλει, η χαρά που νιώθεις και η ικανοποίηση της προσφοράς σε κυριεύει. Νομίζω ότι αν θα έπρεπε να περιγράψω με μία λέξη το κυρίαρχο συναίσθημα μου στα επείγοντα είναι η χαρμολύπη. Υπήρχαν γεγονότα στα Επείγοντα που έχουν χαραχθεί στην καρδιά μου. Έχω ανακοινώσει πολλούς θανάτους στα Επείγοντα αλλά υπήρξαν κάποιοι που με συγκλόνισαν ως άνθρωπο. Δεν θα ξεχάσω την ημέρα που ανακοίνωσα σε μία μάνα ότι έχασε ταυτόχρονα τα δύο της παιδιά, 19 και 25 χρονών. Ακόμα έχω στα αυτιά μου την κραυγή του πόνου της. Μία ακόμη δύσκολη ανακοίνωση ήταν όταν χρειάστηκε να ανακοινώσω το θάνατο του παιδιού της σε μία άλλη μάνα που ήταν παλιά μου φίλη και συνεργάτης. Ήταν από τις φορές, όπως και η προηγούμενη, που δεν έβγαιναν τα λόγια από μέσα μου, ενώ με δυσκολία κατάπινα τους λυγμούς μου» συνεχίζει η κ. Πεϊτσίδου τονίζοντας ότι τα Επείγοντα της δίδαξαν πόσο πολύτιμη είναι η ανθρώπινη ζωή και η υγεία και την έκαναν να αναθεωρήσει τις αξίες και τις αρχές της και να καταλάβει ότι το σημαντικότερο στην ζωή μας είναι να χαιρόμαστε με απλά πράγματα, να ζούμε την κάθε στιγμή με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, να μην φοβόμαστε το αύριο και να ονειρευόμαστε».
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Αναρτήσεις
Post a Comment