Πλαστικό με ιδιότητες αυτό-αποστείρωσης «δολοφονεί» εκατομμύρια ιούς μεταξύ αυτών και τον κορονοϊό

Βρετανοί επιστήμονες ανέπτυξαν ένα πλαστικό υλικό που όταν αντιδρά με το φως απελευθερώνει χημικές ουσίες που εξουδετερώνουν τους ιούς, συμπεριλαμβανομένου του κορονοϊού. Το υλικό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εναντίον των ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων

Η ερευνητική ομάδα από το Queen's University Belfast λέει ότι η πλαστική μεμβράνη που δημιούργησε μπορεί να αυτό-αποστείρωνεται, είναι φθηνή και θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε προστατευτικό ιατρικό εξοπλισμό. Σύμφωνα με τη μελέτη όταν το υλικό έρχεται σε επαφή με το φως μπορεί να απελευθερώσει χημικές ουσίες και να σκοτώσει εκατομμύρια ιούς που βρίσκονται σε ρούχα και σε σκληρές επιφάνειες.

Μελέτες έχουν δείξει ότι ο ιός της Covid μπορεί να επιβιώσει έως και 72 ώρες σε ορισμένες επιφάνειες, αλλά αυτό δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με πιο ανθεκτικά είδη, όπως είναι π.χ. ο νοροϊός (γνωστός ως ο χειμερινός εμετός) που προκαλεί οξεία γαστρίτιδα και που μπορεί να επιβιώσει έξω από το σώμα για δύο εβδομάδες περιμένοντας να μολύνει κάποιο νέο ξενιστή.

Η ομάδα των βρετανών χημικών και ιολόγων διερεύνησε υλικά που έχουν ιδιότητες αυτοαποστείρωσης και που μειώνουν τον κίνδυνο μετάδοσης λοιμώξεων από μολυσμένες επιφάνειες. Η ιδέα τους ήταν να δημιουργήσουν ένα υλικό τόσο εχθρικό σε έναν ιό που εκείνος να μην μπορεί να επιβιώσει πάνω σε αυτό. Ο μεταλλικός χαλκός έχει αποδειχθεί ότι σκοτώνει τα μικρόβια κατά την επαφή, αλλά δεν είναι πολύ εύκαμπτος.

Έτσι οι ερευνητές χρησιμοποίησαν λεπτά φύλλα πλαστικού που περιείχαν νανοσωματίδια διοξειδίου του τιτανίου. Αυτά αντιδρώντας με το υπεριώδες φως - ακόμη και με μια μικροσκοπική ποσότητα που απελευθερώνεται από έναν λαμπτήρα φθορισμού - απελευθερώνουν μόρια που ονομάζονται δραστικές μορφές οξυγόνου. (Reactive oxygen species , ROS). Πρόκειται για πολύ ενεργές χημικές ουσίες που σχηματίζονται από το οξυγόνο, όπως είναι τα υπεροξείδια (peroxides), τα σουπεροξείδια ή υπερ-υπεροξείδια (superoxides), οι ρίζες υδροξυλίου, το μονήρες οξυγόνο και το άλφα-οξυγόνο. Στη συνέχεια αυτές οι δραστικές μορφιές αλληλεπιδρούν με το γενετικό υλικό του ιού, με τις πρωτεΐνες που χρησιμοποιεί για να εισβάλει στο σώμα μας και με τη λιπώδη σφαίρα που τα συγκρατεί όλα μαζί και τα εξουδετερώνει. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας νεκρός και άχρηστος ιός.

«Είναι η πρώτη φορά που αναπτύσσεται κάτι τέτοιο», δήλωσε στο BBC News ο καθηγητής Andrew Mills, από το τμήμα χημείας του πανεπιστημίου προσθέτοντας πως: «Αυτό το υλικό θα μπορούσε να αντικαταστήσει πολλές από τις πλαστικές μεμβράνες μιας χρήσης που χρησιμοποιούνται στη βιομηχανία υγειονομικής περίθαλψης, καθώς έχει την προστιθέμενη αξία της αυτοαποστείρωσης χωρίς πραγματικό επιπλέον κόστος».

Το υλικό δοκιμάστηκε στο εργαστήριο εναντίον τεσσάρων τύπων ιών και συγκεκριμένα εναντίον δύο ιών γρίπης, του ιού της Covid και ενός Πικορναϊού (ιοί RNA που μολύνουν τα σπονδυλωτά συμπεριλαμβανομένων των ψαριών, των θηλαστικών και των πτηνών), ο οποίος διαθέτει τα χαρακτηριστικά που καθιστούν έναν ιό εξαιρετικά σταθερό έξω από το σώμα.

Σε ελεγχόμενες εργαστηριακές συνθήκες, περίπου ένα εκατομμύριο ιικά στελέχη, πολύ περισσότερα ​​από την ποσότητα του ιού που χρειάζεται για να ξεκινήσει μια μόλυνση, τοποθετήθηκαν στο αυτο-αποστειρούμενο πλαστικό. «Ένα εκατομμύριο ιοί μετατράπηκαν στο απόλυτο τίποτα. Αρχίσαμε να βλέπουμε αποτελέσματα σε λιγότερο από μία ώρα και την πλήρη θανάτωσή τους μέσα σε δύο ώρες», δήλωσε ο Δρ Connor Bamford, από τη σχολή ιατρικής στο Queen's.

Οι ερευνητές στοχεύουν να μετατρέψουν το πλαστικό τους σε επίστρωση προστατευτικού εξοπλισμού που χρησιμοποιείται στα νοσοκομεία, καθώς οι περισσότερες λοιμώξεις συμβαίνουν τη στιγμή που το προσωπικό φοράει ή βγάζει τον εξοπλισμό. Άλλοι τομείς που ερευνώνται περιλαμβάνουν την εφαρμογή του υλικού σε νοσοκομειακά τραπεζομάντιλα και κουρτίνες, καθώς και στη βιομηχανία επεξεργασίας τροφίμων.

Ωστόσο, θα χρειαστούν κατάλληλες δοκιμές στον πραγματικό κόσμο για να καταλάβουν οι ερευνητές πόσο μεγάλη διαφορά θα μπορούσε να κάνει ο προστατευτικός εξοπλισμός που αυτό-αποστειρώνεται.

Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Journal of Photochemistry and Photobiology B: Biology.

πηγή