«Κάθε δυσκολία, ευκαιρία να αλλάξουμε»: Συγκλονίζει η νικήτρια του Μαραθωνίου για τη μάχη της με τον καρκίνο

Η Βασιλική Κωνσταντινοπούλου ήταν η μεγάλη πρωταγωνίστρια του 39ου Αυθεντικού Μαραθωνίου, όχι μόνο για τη νίκη της στις Γυναίκες.
Στον δεύτερο μαραθώνιο της καριέρας της, η 26χρονη αναδείχθηκε νικήτρια, κάνοντας ατομικό ρεκόρ με χρόνο 2:45:46". Μάλιστα, μπήκε και στη λίστα με τις 20 κορυφαίες αθλήτριες στην ιστορία της διοργάνωσης. Και όλα αυτά αφού ξεπέρασε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας (πριν από δύο χρόνια είχε διαγνωστεί με μυελοειδές καρκίνωμα του θυρεοειδούς).

Όσα πέτυχε η νεαρή αθλήτρια δεν άφησαν κανέναν αδιάφορο. Άλλωστε, πρόκειται για ένα ακόμη παράδειγμα ότι η ζωή είναι μια μάχη, την οποία μόνο εάν δεν δώσουμε δεν υπάρχει πιθανότητα να την κερδίσουμε.

«Δεν μπορώ να το πιστέψω ακόμα, είναι λες και ζω σε ένα όνειρο» ήταν η πρώτη δήλωση της Βασιλικής Κωνσταντινοπούλου μετά τον τερματισμό της.

«Κάθε δυσκολία μας πρέπει να τη δούμε σαν μια ευκαιρία για να αλλάξουμε, να γίνουμε πιο δυνατοί και να προχωρήσουμε μπροστά», εξομολογήθηκε η αθλήτρια στην εκπομπή «Tlive» στον Alpha τη Δευτέρα (14/11).

Η Βασιλική Κωνσταντινοπούλου έχει καταγωγή από το Αγρίνιο, όμως τα τελευταία χρόνια ζει στη Θεσσαλονίκη, όπου σπουδάζει στα ΤΕΦΑΑ του ΑΠΘ. Είναι μητέρα ενός αγοριού και σύζυγος του, επίσης δρομέα, Γιάννη Κρέκα.

Επίσης, σημείωσε ότι, παρά την εγκυμοσύνη της, «δεν νιώθω ότι με έχει πάει κάτι πίσω. Παρά μόνο με έχει κάνει πιο δυνατή και με έχει κάνει να προχωρήσω περισσότερα βήματα μπροστά».

Συνεχίζοντας, είπε πως όσα κατάφερε «είναι θέμα θέλησης, είναι θέμα ψυχής. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα περνούσε μια μέρα που θα το έβαζα κάτω. Υπήρχαν και αυτές οι ώρες. Δεν λέω ότι δεν ένιωσα πόνο, ότι δεν ένιωσα πως η ζωή μου καταστράφηκε με την αρρώστια, αλλά δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι θα τα άφηνα έτσι».

Όπως διηγήθηκε, πήρε το μωρό ουσιαστικά από τη θερμοκοιτίδα και πήρε... σκυτάλη για να μπει στο νοσοκομείο, ώστε να ξεπεράσει το μυελοειδές καρκίνωμα του θυρεοειδούς, που αντιμετωπίζεται μόνο χειρουργικά. «Ωστόσο, δεν ήταν ο αθλητισμός που με απασχολούσε, καθότι ήδη τον είχα σταματήσει λόγω της εγκυμοσύνης». Το μόνο που σκεφτόταν ήταν ο γιος της, τον είχε πάρει μαζί της όσο νοσηλευόταν.

Όταν τελείωσε η επέμβαση, είπε: «Τελείωσε, έφυγα από αυτό το δωμάτιο του νοσοκομείου και δεν κοίταξα ξανά πίσω».